Yargıtay Asli Yetki Numara 2/1992 Dava No 1/1992 Karar Tarihi 30.06.1992
Numara: 2/1992
Dava No: 1/1992
Taraflar: Taner Hasatan ile Başsavcılık
Konu: Prohibition emri
Mahkeme: Asli/Yetki
Karar Tarihi: 30.06.1992

-D1/92 Yargıtay/Asli Yetki No: 2/92
(M/sa Ağır Ceza Dava/İstida No: 576/91)

Yüksek Mahkeme Huzurunda
Mahkeme Heyeti: N. Ergin Salâhi, Taner Erginel, Metin A. Hakkı.

Müstedi: Taner Hastan,- Merkezi Cezaevi - Lefkoşa
ile
M/aleyh: Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Başsavcısı,
Hukuk Dairesi, Lefkoşa.
A r a s ı n d a.

Müstedi namına: Güneş Menteş
Müstedaa-leyh namına: Yaşar Boran



K A R A R

N. Ergin Salâhi: Sayın Metin A. Hakkı'nın hazırlamış olduğu kararını okuma fırsatını buldum. Bu kararda serdettiği görüşler ve vardığı netice ile hemfikirim. Ancak bazı hususlara da değinip açıklık getirmeyi luzumlu g-örmekteyim.

Progative Orders başlığı altında görülen ve kökeninde Common Law çaresi olan Certiorari ve Prohibition emirleri Sayın Yargıç Metin A. Hakkı'nın kararında derlediği gibi Yüksek Mahkemenin kararlarına karşı kullanılacak çareler olmayıp yargı ve-ya yarı quasi judicial yargı yetkisi kullanan Mahkeme vey komisyonların kararlarına karşı Yüksek Mahkemece kullanılabilen denetim yetkisidir.

Ancak bu gibi emirleri Yüksek Mahkemenin Yargıtay olarak kullandığı yetkilere diğer bir ifade ile istinafen kul-lanılan yetkiye paralel olarak kullanabildiği bazı içtihat kararlarında görülmektedir. Z. M. Necatigil Administrative Law isimli eserin 306. sayfasında Channel Coaling Co. v. Ross (1907) 1 K.B. 145, ve R. v. Comptroller General of Patents (1953) 1 All E.R.- 862, at p. 865'deki içtihat kararlarına atıfta bulunarak şu görüşe yer vermektedir:
"In deciding whether or not to grant an order of prohibition or certiorari, the court will not be fettered by the fact that an alternative remedy exists to correct the ab-sence or excess of jurisdiction, or that an appeal lies against the absence or excess."

Ancak bazı hallerde Certiorari ve Porhibition emirleri, istinaf yetkisi kullanan Yargıtay'ın yetkilerine paralel olarak Yüksek Mahkemece kullanılması söz konusu olmas-ına rağmen R. v. Peddington Valuation Officer and Another, ex parte Peachey Porperty Corporation Ltd (1965) 2 All E.R. 836, at p.840'daki içihat kararında Lord Justice Denning'in değindiği gibi Yasada mevcut olan bir çarenin kullanılmasının uygun olmaması -veya bu alternatif olarak görülen kanuni çarenin kullanılamaz veya faydalı, tesirli bir şekilde kullanılması söz konusu olmadığı hallerde Certiorari ve Prohibition emirlerine başvurulmasının uygun olabileceği görüşünü belirtmiştir. Keza aynı kararda Mahkem-e, Certiorari ve Porhibition emirlerini verirken bu gibi emirlerin verilmesinin doğurabileceği neticeleri de Mahkemenin düşünerek, iyi değerlendirilmesinin gerektiği vurgulanmıştır. Lord Justice Denning, sözü edilen kararda, 5 başlık altında özetlediği pre-nsipleri faydalı olacağı düşüncesi ile bu karara aktarmayı uygun buldum.

"I. What is the proper?
The first question is whether the remedy by certiorari or mandamus is open at all, seening that there is a remedy given by statute. The statutory remedy- is contained in s.40 to s. 49 of the Local Government Act, 1948, as amended by s.1 and s.3 of the Lands Tribunal Act, 1949. Summarised, the remedy is this: the applicants, if they are aggrieved, are entitled to make proposals for the alteration of the val-uation list. They can propose alterations, either downwards or upwards. On the one hand, they can ask that the values on their own Park West flats, be reduced. On the other hand, they can ask that the values on other people's flats in converted houses be i-ncreased. If the valuation officer does not agree to the proposals, the applicants can appeal to the local valuation court. If that court decides against them, they can appeal to the Lands Tribunal. The decision of the Lands Tribunal is final, save that on-e point of law there is an appeal to the Court of Appeal: and thence, in turn, with leave, to the House of Lords.

Counsel for the first respondent contended strongly before us that, as Palriament had provided this specific remedy, the applicants ought t-o go by it. There was a code of procedure, he said, specially designed by Parliament, to deal with grievances such as these. That was their proper course. Indeed their only coursde. Such specific remedy being given, they could not resort to the remedy of c-ertiorari or mandamus. He supported this contention by reference to Pasmore v. Oswald- twistle Urban District Council (1), R.v. City of London Assesment Committe (2) and Stepney Borough Coucil v. John Walker and Sons, Ltd. (3). Now these cases certainly wa-rrant the proposition that, if the applicants ere attacking the assessment of any one aprticular hereditament, or any small group of hereditaments, such as all the houses in a particular terrace, their only remedy would be that statutory remedy. By which I- mean that, if and in so far as the are attacking particular assessments within a valid valuation list, they must go by the remedy with Palriament has provided, namely, to make proposals to alter those assessments. But if and in so far as they are attackin-g the valuation list itself and contend are attacking the valuation list itself and contend that the whole list is invalid (as they do), then I do not think that they are confined to the statutory remedy; for the simple reason that the statutory remedy is -in that case nowhere near so convenient, benefical and effectual as certiorari and amndamus. I suppose that in theory the applicants might make proposals for the alteration of every one of the 31,656 hereditaments in the list, but that would in practice be- impossible. Counsel for the first respondent conceded this; he suggested, however, that a few test cases might be taken, and proposals could be made for altering those few assessments, and a decision given by the Lands Tribunal. But one side or the other -might not agree on what should be taken as test cases. And in any case the procedure would be most deficient because there could be no discovery against the occupiers. I am, therefore, of opinion that the existence of the statutory remedy is no bar to this- application. The case falls within the general principle that the jurisdiction of the High Court is not to be taken away without express words; and this applies both to the remedies by certiorari and mandamus (see Re Gilmore's Application (4), and also to- the remedy by declaration (see Pyx Granite Co., Ltd. v. Minister of Housing and Local Government (5).

II. Is the applicant a "party aggrieved"?
The second question is whether the applicants are persons aggrieved so as to be entitled toa sk for certi-orari or mandamus. Counsel for the first respondent contended that they are not persons agrrieved because, even if they suceeded in inereasing all the gross values of other people in the Paddington ara, it would not make a pennyworth of difference to them.- Strange as it may seem, owing to the way expenses are borne in the County of London, the rate poındage of Paddington would rema-in the same even if thea ssessment of the falts in cıverted houses were greatly increased. If the flats in converted houses were gretly increased. If the assessments were increased by £1,000,000, the rate poundage would be reduced by a penny. I do not thin-k that grievances are to be measured in ponds, shillings and pence. If a ratepayer or other person finds his name included in valuation list which is invalid, he is entitled to come to the court and apply to have it quashed. He is not to be put off by the -plea to have it sufferd no dmage,a ny more taht the voters were in Ashby v. White (6). The court would not listen, of course, to a mere busbody who was interfering in things which did not concern him. Unit will listen to anyone whose interest are affected -by that has been done, just as it d,id in R.v. Thames Magistrates' Court, Ex p. Greenbaum (7), and in A.-G. Of Gambia v. N'Jie (8). So here it will listen to any ratepayer who conplains that the list is invalid.

III. Are certiorari and mandamus available?-
The third question is whether certiorari and mandamus are available in respect of a valuation list. The Divisional Court (9) thought that they were; and counsel for the respondent did not contend otherwise. The first respondent is a public officer e-ntrusted with a public duty. He has legal authority or power to determine questions affecting the rights of subjects, namely, to assess the values of hereditaments. This power carries with it the duty to act "judicialy", which means, I think, fairly and ju-stly in accordance with the statute. If the declines or fails to carry out this duty, he is amenable to mandamus; and the list itself is liabel to quashed on certiorari: see R. v. Electricity Comrs., Ex p. London Electricity Joint Committee Co. (10); R. v.- Manchester Legal Aid Committe , Ex p. R.A. Brand and Co., Ltd. (11); Ridge v. Baldwin (12).

IV. The resulting chaos.
The fourth question is what is to happen if the valuation list is quashed. It was said that it would be a nullity from the beginning. T-he rating authority would have to go back to the 1956 list which was based on 1939 values; see s. 34 (2) of the Local Government Act, 1948. It would be necessary, it eas said, to unravel all the assestments and payments since Apr. 1, 1963. The result woul-d be chaos. I do not accept this at all. It is necessary to distinguish between two kinds of invalidity. The one kind is where the invalidity is so grave that the list is a nullity altogether. In which case there is no need for an order to quash it. It is -automatically null and vaid without more ado. The other kind is when the invalidity does not make the list void altogether, but only voidable. In that case it stands unless and until it is set aside. In the present case the valuation list is not, and never- has been a nullity. At most the first respondent -acting within his jurisdiction- exercised that jurisdiction erroneously. That makes the list voidable and not void. It remains good until it is set aside.

" It bears no brand of invalidity on its forehe-ad. Unless the necesary proceeding are taken at law to establish the cause of invalidity and to get it quashed or otherwise upset, it will- remain as effective for its ostensible purpose as the most impeccable of orders:"

See Smith v. East Elloe Rural District Council per LORD READCLİFEE (13). No, doubt if the list is invalid altogether, certiorari must in due course go to quast it. But I s-ee no reason why a mandamus should not issue in advance of the certiorari: of R. v. Cotham (14). If the existing list has been complied on the wrong footing the court can order the first respondent to make a new list on the right footing. (The passage of t-ime is no bar: for counse for the first respondent concedes that the requirement for it to be prepared by Dec. 31, 1962, was directory only and not mandatory.) Once the new list is made and is ready to take effect, the court can quash the old list. In that- case everything done under the old list will remain good. The rates that have been demanded rule that where a voidable transaction is avoided, it does not invalidate intermediate transaction which were made on the basis that it was good; see the cases col-lected in Director or Public Prosecutions v. Heal (15). By this solution, all chaos is avoided. The existing list will remain good until it is replaced by a new list: and then it will be quashed by certiorari. But I think that then it must be quashed. You -cannot have two lists in being at the same time. The DIVISIONAL COURT (16) took the view that certiorari was a necessary pre-requisite to mandamus. I do not think that it is a pre-requisite. Certiorari will be necessary some time, but only when the now lis-t is ready to take effect, So we have to be sure that certiorari will lie.

V. On what grounds will certiorari lie?
The fifth question is the most important of all. On what grounds will certiorari lie to quash a valuation list? The Divisional Court (16) t-hought that it would only lie for excess of jurisdiction or error of law on the face of the list. But the word "jurisdiction" in this context has innumerable shades of meaning. Some advocates are prone to say that; whenever a tribunal or other body decides- wrongly, it exceeds its jurisdiction. It has only jurisdiction, they say, to decide rightly, not to decide wrongly. This is too broad a view altogether. I would say that, if a tribunal or body is quilty of an error which goes to the very root of the deter-mination, in that it has approched the case on an entirely wrong footing, then it does exceed its jurisdiction. There were magistrates refused to issue summonses, in spite of the evidence, because they thought that it was undesirable for the prosecution to- go on, it was held that was tantamount to declining jurisdiction: see R. v. Adamson (17). And when the Board of Educationa failed to determine the questions asked of them, but answered another not put to them, it was held that they had declined jurisdicti-on: see Board of Education v. Rice (18). Again when licensing justices refused ana application on a ground not open to them, it was held that they had exceeded their jurisdiction; see R. v. Weymouth Lisensing Justices, Ex p. Sleep (19). These cases confir-m me in the view which I expressed in Baldwin and Francis, Ltd. v. Patents Appeal Tribunal (20):

".. if a tribunal bases its decision on extraneous considerations which it ought no to have taken into account, or fails to take into account a vital consid-eration which ought to have taken into account, then its decision may be quashed on certiorari and a mandamus issued for it to hear the case afresh."

Önümüzdeki meselede, Magosa Ağır Ceza Mahkemesi önünde yargılanan sanık Fasıl 154 Ceza Yasasının ilgili- maddeleri ve özellikle 331, 333(a) ve 370(b) maddeleri altında suçlu bulunarak 3 yıl 3 ay hapse mahkûm edilmiştir. Sanık ilkin, hem mahkûmiyet hem de ceza aleyhine istinaf dosyalamış, daha sonra istinafta, kendi iradesi ile mahkûmiyet aleyhindeki istinafı- geri çektiğinden İlk Mahkemenin konu maddeler üzerinden vermiş olduğu mahkûmiyet kesinleşmiştir. Müstedi sanığın, yapmış olduğu Certiorari ve Porhibition istidalarının kabul edilmesi halinde hem Yargıtayda görüşülmekte olan ceza aleyhindeki istinafa ve do-layısıyle istinafın yetkilerine müdahale etmiş olacağımız gibi sözü edilen emirlerde Müstedi sanığın muvaffak olması halinde İlk Mahkemenin mahkûmiyet kararı ve dolayısı ile cezanın ortadan kalkması anlamına gelecektir ki sanık serbest bırakılacak ve bu du-rumda Yargıtay görüşülmekte olan ceza aleyhindeki istinafı görmekten engellenmiş olacaktır.

Certiorari ve Prohibition emirleri yukarıda değindiğim gibi yargı veya yarı yargı yetkisi kullanan Alt Mahkeme veya komisyon kararlarına karşı Yüksek Mahkemece ku-llanılabilen bir denetim yetkisidir. Yüksek Mahkeme işlem ve kararlarına karşı kullanılması söz konusu değildir. Bu durumda bazı istisnai hallerde yasanın gösterdiği çarelere, önümüzdeki meseledeki gibi istinaf yolunun seçilmiş olduğu durumlarda buna paral-el olarak Certiorari ve Prohibition emirlerine müracaat edilmesi mümkün olsa dahi, bu paralel yetkinin Yüksek Mahkemenin kendi işlevlerini ortadan kaldırmaya yönelik olarak kullanmasına yasal olanak bulunmadığı gibi sözü edilen emirlerde bahsedilen çareler-in doğmasına neden olan ana ilkelere de terstir. Bu nedenlerle müstedi sanığın "Prohibition" müracaatının reddedilmesi gerektiği görüşündeyim.

Taner Erginel: Metin A. Hakkı'nın serdettiği görüşler ile vardığı neticeye katılırım. Ayrıca Sayın Yargıç Ergin -Salâhi'nin ek görüşlerini de paylaşmak-tayım.

Metin A. Hakkı: Müstedi, 6.5.1992 tarihinde Yüksek Mahkemeye dosyaladığı işbu başvuru ile Gazi Mağusa Ağır Ceza Mahkemesinde aleyhine getirilen 576/91 sayılı davada mahkûm edildikten sonra 3.5.91 tarihinde çar-ptırıldığı 3 sene 3 ay hapis cezalarının uygulanmasını önlemek amacı ile bir "prohibition" emri verilmesini talep etmiştir. Başvurunun kökeninde yatan olgular ihtilâf konusu olmayıp aşağıdaki şekilde özetlenebilir: Müstedi, Gazi Mağusa Ağır Ceza Mahkemesin-de aleyhine getirilen ve 42 itham (count) içeren 576/91 sayılı bir dava ile Fasıl 154 Ceza Yasasının 370(a), 370(b), 20, 331, 333(a), 334 ve 337. maddeleri ile 37/83 sayılı Gümrük ve İstihsal Yasasının 37, 38, 39(1)(a), 190(1)(b) ve 191(2) maddelerine ayk-ırı olarak 15.10.87 ile 22.9.1989 tarihleri arasında, aleyhine getirilen ithamnamede teferruatı gösterildiği gibi Devleti gümrük, G.K.K. katkı payı ve gelir vergisinden mahrum edecek şekilde 42 ayrı suç işlemekle itham edilmiştir. Müstedinin aleyhine getir-ilen davaların 30 tanesi Fasıl 154 Ceza Yasasına 12 tanesi de 37/83 sayılı Yasaya istinad ettirilmiştir. Müstedi, söz konusu davaların hiçbirini kabul etmemiş neticede Mahkeme, İddia Makamının çağırdığı 18 tanığı dinleyip Mahkemeye ibraz olunan 29 adet ema-reyi incelemiş ve keza Müstedinin o davada sanık olarak kutudan müdafaa olarak sunduğu yeminsiz beyanı ile Müdafaanın çağırdığı 5 tanığı da dinledikten sonra, Müstediyi aleyhine getirilen 42 davadan da suçlu bularak mahkûm etmiştir. Müstedi avukatının hafi-fletici nedenler ile ilgili olarak Ağır Ceza Mahkemesine yaptığı hitabeyi de değerlendiren Mahkeme Müstediyi mahkûm edildiği 10 davadan 1 sene , 10 davadan 2 sene 6 ay, 10 davadan da 3 sene 3 ay, 12 davadan ise herhangi bir cezaya çarptırmadan sadece mahkû-miyet kaydedilmesine emir verip, hapislik cezalarının birlikte çekilmesini emretmiştir. Müstedi, avukatı vasıtası ile 10.5.91 tarihinde hem mahkûmiyet hem de ceza aeyhine Yargıtay olarak oturum yapan Yüksek Mahkemeye 37 istinaf sebebi içeren Yargıtay/Ceza -16/91 sayılı bir istinaf dosyalamıştır. Mezkûr istinaf yargıtayın önüne duruşma amacı ile muhtelif defalar gelmiş ve 29.1.92 tarihinde Müstedi mahkûmiyet aleyhine olan istinaf sebeplerini Yüksek Mahkemenin izni ile geri çekmiş ve sadece Ağır Ceza Mahkemesi-nin verdiği ceza aleyhine olan ve çarptırıldığı cezanın hafifletilmesine yönelik 3 istinaf sebebi üzerinde durmuştur. Mezkûr istinafın duruşması Yargıtayın 13.5.92 tarihli oturumunda neticelenmiş ve karar için bilâmüddet ertelenmişti.

Başvurunun olguları-nı yukarıdaki şekilde özetledikten sonra başvurunun karara bağlanmasında etkisi olabilecek bazı yasal prensiplere de göz atmada fayda vardır. İlk olarak şunu vurgulamada yarar görürüz ki Müstedinin mahkûm olduğu 42 davanın bazıları Fasıl 154 Ceza Yasasına -bazıları da 37/83 sayılı Yasaya istinad etmesine rağmen, sanık herhangi bir aynı (same) eylemden dolayı hem Ceza Yasası hem de 37/83 sayılı Yasa altında 2 defa mahkûm olmamıştır. Dolayısıyle Ağır Ceza Mahkemesi Anayasamızın 18. maddesi tahtında ve Fasıl 1 -"Interpretation Law" madde 37 altında herhangi bir hata yapmamıştır. Ehemmiyetine binaen Fasıl 1'in 37. maddesine bu kararda aynen yer vermeyi uygun gördük.

Sözü edilen 37. madde aynen şöyledir:

"37. Where an act or omission constitutes an offence under -two or more Laws, the offender shall, unless the contrary intention appears, be liable to be prosecuted and punished under either or any of those Laws, but shall not be liable to be punished twice for the same offence."

Müstedinin esas iddiası şudur ki k-onuya şamil 37/83 sayılı Özel Yasa dururken Genel Yasa olan Fasıl 154 Ceza Yasası altında da mahkûm edilmemeli ve cezaya çarptırılmamalı idi ve 37/83 sayılı Yasa ile mahkûm edildikten sonra çarptırılabileceği azami hapislik cezası 2 yıl iken Fasıl 154 Ceza- Yasası altında 2 seneden öteye çarptırıldığı hapislik cezaları yanlıştır. Bunun için Müstedi Mahkemeden 2 senenin ötesindeki hapislik cezalarının uygulanmasını meneden bir emir talep etmektedir.

Bu iddiayı değerlendirmek ve Müstedinin başvurusunu karara- bağlamak için Yüksek Mahkemenin prohibition emir verme yetkisinin incelenmesi gerekir. Yüksek Mahkemenin gerektiğinde ve uygun gördüğü hallerde prohibition isdar etme yetkisi Comon Law'dan kayanklanmaktadır. Nitekim, konuya ilişkin olarak Halsbury's Laws -of England, 4th ed., Vol.37, sayfa 432, paragraf 567'de 'Nature of Judicial Review' başlığı altında aynen şöyle denmektedir:

"Judicial review is the process by which the High Court exercises its supervisory Jurisdiction over the proceedings and decisions -of inferior courts, tribunals and other bodies or persons who charged with the performance of public acts and duties.
................................................................................................................ .........................-........ This juriscdiction was originally derived from the common law, and was exercised by the issue of the prerogative writs of mandamus, certiorari and prohibition, but it is now conferred and regulated by statute and rules of court." (underline suppli-ed).

K.K.T.C. Mahkemelerinin de tadil edilmiş şekli ile 9/76 sayılı Mahkemeler Yasasının 38. maddesi mucibince uygulamakla yükümlü olduğu mevzuat arasında Common Law'unda yer aldığına kuşku yoktur. Yüksek Mahkemenin Common Law'dan neşet eden uygun gördüğü- hallerde prohibition emri verme yetkisi Anayasamızın 151. maddesi ile de garanti altına alımıştır. Anayasamızın 151. maddesinin (3) fıkrası aynen şöyledir:

"(3) Yetkisiz tutuklamanın kaldırılması için emirname (Habeas Corpus), bir yetkinin kullanılmasını- sağlamak için emirname (mandamus), herhangi bir mahkeme veya yargı niteliğinde yetki kullanan herhangi bir makamın yanlış bir kararının uygulanmasını önlemek için emirname (Prohibition), bir makamın herhangi bir yetkiye dayanılarak işgal edildiğinin soruş-turulmasına ilişkin emirname (quo warranto) ve herhangi bir mahkeme veya yargı niteliğinde yetki kullanan herhangi bir makamın kararının iptali için emirname (certiorari) çıkarmaya münhasıran Yüksek Mahkeme, Yargıtay olarak yetkilidir."

Prohibiton isdar -etme yetkisinin kökenine ve tarihçesine bakıldığında yasal durum Halsbury's Laws England, 4th Edition, Vol. 1(1) sayfa 203 paragraf 111'de aynen şöyle izah edilmektedir:

"Historically certiorari and prohibition lay to control the judicial functions of inf-erior courts and tribunals. However, they have today developed to become comprehensive remedies for the control of both judicial and administrative determinations of inferior courts, tribunlas, public authorities and any other body of persons.
The orders -cannot be directed by the High Court to any tribunal which is a branch of the High Court for the purpose of quashing or prohibiting its proceedings. ...."
(underline supplied).

-Yukarıdaki iktibastan da görülebileceği gibi tartışma konusu olmayacak kadar sarihtir ki Yargıtay olarak Yüksek Mahkemenin uygun görmesi halinde isdar edebileceği prohibition emirleri sadece alt Mahkemeler veya Yüksek Mahkemenin dışında yargı yetkisi kulla-nan organlar ile sınırlıdır. Bir başka deyişle Yargıtay, Yüksek Mahkemenin verdiği herhangi bir emrin infazını prohibition emri vererek durduramayacağı gibi Yüksek Mahkemenin önündeki bir davaya da prohibition emri vererek müdahale etme yetkisine haiz deği-ldir. Bunu Yargıtayın yapmaya çalışması yanlış olduğu gibi hukuki dayanaktan da yoksundur.

Yukarıda özetlemeye çalışılan hukuki prensipler çerçevesinde bu başvurunun olgularına bir göz atıldığında bu prohibition başvurusunun dayandığı ve içerdiği aynı ol-guları ve şikâyet edilen aynı Ağır Ceza Mahkemesi kararının Yargıtayın önündeki Yargıtay/Ceza 16/91 sayılı istinafa da konu olduğu ve henüz karara bağlanmadığı bir gerçektir. Bu gerçek karşısında bu mahkemenin talep edilen prohibition emrini vermesine ola-nak yoktur. Bu nedenle başvurunun daha ileri gitmesi de olanaksızdır dolayısıyle bu başvurunun iptal edilmesi kaçınılmazdır. Yukarıdakiler muvacehesinde Müstedinin başvurusunu daha derinine inip incelememiz gereksizdir ve böyle bir işlem akademik eksersizd-en öteye bir gayeye hizmet etmiyecektir. Netice olarak başvurunun reddedilmesi gerektiği görüşündeyim.

Meselenin tüm ahval ve şeraitini göz önünde bulundurarak masraflarla ilgili herhangi bir emir vermemeyi uygun görmekteyim.

N. Ergin Salâhi: Netice ol-arak benim ek görüşlerim ve oy birliği ile Müstedinin yapmış olduğu 'prohibition' müracaatının reddedilmesine oybirliği ile karar verilir.

Masraflar konusunda herhangi bir emir verilmez.



(N. Ergin Salâhi) (Taner Erginel) - (Metin A. Hakkı)
Yargıç Yargıç Yargıç


30 Haziran 1992















7






Full & Egal Universal Law Academy