EUR-Lex -  62011CO0349 - PL









Postanowienie Trybunału (szósta izba) z dnia 9 grudnia 2011 r. – Auditeur du travail przeciwko Yangwei
(sprawa C‑349/11)
Artykuł 104 § 3 akapit pierwszy regulaminu postępowania – Dyrektywa 97/81/WE – Przeszkody administracyjne mogące ograniczać możliwości zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy – Obowiązkowe ujawnianie i przechowywanie umów o pracę i rozkładów czasu pracy
Polityka społeczna – Porozumienie ramowe dotyczące pracy w niepełnym wymiarze czasu pracy zawarte przez UNICE, CEEP oraz ETUC – Dyrektywa 97/81 – Uregulowania krajowe wprowadzające obowiązek przechowywania i ogłaszania umów o pracę oraz rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin – Dopuszczalność – Przesłanki – Ocena przez sąd krajowy (dyrektywa Rady 97/81, załącznik, klauzula 4, klauzula 5 ust. 1) (por. pkt 22–30, 32, 33, 38, 39; sentencja)
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym – Tribunal de première instance de Liège – Wykładnia dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC (Dz.U. 1998, L 14, s. 9) – Dopuszczalność uregulowań krajowych wymagających od pracodawcy sporządzania dokumentów, w których odnotowuje się odstępstwa od rozkładu czasu pracy oraz przechowywania i ujawniania umów i rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy – Przeszkody administracyjne mogące ograniczać możliwości pracy w niepełnym wymiarze czasu.
Sentencja
Klauzulę 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniom krajowym, które nakładają na pracodawców obowiązek przechowywania i ujawniania umów o pracę oraz rozkładów czasu pracy pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, o ile dowiedzione zostanie, że uregulowania te nie prowadzą do traktowania takich pracowników w sposób mniej korzystny niż pracowników zatrudnionych w pełnym wymiarze godzin, znajdujących się w porównywalnej sytuacji lub – jeśli występuje różnica w traktowaniu – o ile dowiedzione zostanie, że jest ona uzasadniona względami obiektywnymi i nie wykracza poza to, co konieczne do osiągnięcia celów, których realizacji służy jej istnienie. Zadaniem sądu krajowego jest dokonanie niezbędnych ustaleń faktycznych i prawnych, w szczególności na gruncie właściwego prawa krajowego, w celu dokonania oceny, czy w rozpatrywanej przezeń sprawie przesłanki te są spełnione.
Gdyby sąd krajowy doszedł do wniosku, że rozpatrywane w toczącym się przed nim postępowaniu uregulowania krajowe są niezgodne z klauzulą 4 porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin załączonego do dyrektywy 97/81, klauzulę 5 pkt 1 tego porozumienia należałoby interpretować w ten sposób, że także ona stoi ona na przeszkodzie takim uregulowaniom.

Full & Egal Universal Law Academy